Mylene op de achtergrond #01: Van het bankje naar de daken

Dit najaar schrijft Mylene een column serie over de voor- en nadelen van introvert zijn. Zie hier aflevering 1, over haar label en het bankje dat haar vormde.

Je zit alleen. Terwijl de wereld om je heen draait. Je houdt je mond maar wilt jouw mening eigenlijk wel van de daken schreeuwen. Introvert zijn is niet alleen een label dat aan je wordt gegeven, het is een manier van leven. Het kan een coconnetje zijn, een levenswijze waarin je je veilig voelt. Of juist het tegenovergestelde; je zit met je introversie opgescheept. Het is als een anker dat je met je meesleept en waar je niet van los komt.

Aan het woord ‘introvert’ kleeft een negatief gevoel: introverten zouden saai en stil zijn. Terwijl je als een introvert juist veel kunt bereiken. Als introvert loop je af en toe op de achtergrond van jouw eigen leven. Het is moeilijk om het leven in handen te nemen. Naast dat zitten er ook positieve dingen vast aan het introvert zijn. Soms moet je er alleen even naar zoeken.

Toen ik (Mylene) een jaar of 15 was en het label ‘introvert’ al op mijn voorhoofd was geplakt, zat ik altijd in de schoolpauzes in mijn eentje in een hoekje op een bankje. De eerste paar keren keken de andere leerlingen mij raar aan, maar ze wendden vanzelf hun gezicht af naar iets interessanters. Want wat is er nou interessant aan een stil meisje? Ik had wel wat vrienden om naar toe te stappen, maar ik koos er persoonlijk voor om in mijn eentje op dat bankje te zitten. De aula waarin ik zat, was altijd bomvol met leerlingen. Elke pauze at ik weer mijn boterham op en keek naar de verschillende mensen die voorbij liepen. Het leek alsof ik er al jaren zat, iedereen bewoog terwijl ik op de achtergrond zat. Na een tijdje begon ik mensen te herkennen. Ik bestudeerde altijd hun emoties, hoe ze reageerden op anderen. Hoe vaker ik daar zat, hoe meer leerlingen ik begon te herkennen. Nooit durfde ik naar iemand toe te stappen en zij ook niet naar mij. Ik creëerde een cirkel om mij heen en stiekem vond ik dat fijn. Ondanks deze cirkel, wist ik meer over hen dan hun vrienden deden. Alleen maar door te beschouwen.

“Wat is er nou interessant aan een stil meisje?”

Eén jaar later werd ik opgevangen door een nieuwe vriendengroep en heb ik nooit meer op dat bankje gezeten. Toch, kan ik dat bankje niet vergeten. Het is het symbool geworden van mijn introvert zijn. Op dat bankje leerde ik om mensen te beschouwen, in plaats van op ze af te stappen. Dat beschouwen heeft me veel gebracht: ik leerde veel over de mensheid. Daardoor kan ik mensen nu goed lezen, ik weet vaak snel wat ze voelen. Ik blijf dit, ook bij nieuwe mensen, alsmaar herhalen. Ik observeer, ik voel aan, maar doordat ik niet zo snel op mensen af stap, kom ik vaak niet achter de verhalen van anderen.

Zo blijf ik rond gaan in mijn eigen cirkeltje, om ergens een uitweg te vinden. Ik werk er hard voor, om mijn label ‘introvert’ weg te gooien. Dat is moeilijk omdat ik mijn hele leven al introvert wordt genoemd. Nu ik ouder ben, wil ik mijn mond alleen niet meer sluiten. Ik hoef niet altijd mijn mening te geven maar ik wil niet meer op de achtergrond leven. Ik laat mijn achtergrond achter, om vervolgens van de daken te schreeuwen: Ik ben meer dan een stil persoon!

Deel dit via: